نخستین دستور عرفانی

نخستین دستور عرفانی

مرحوم استاد علامه طباطبایی فرمودند که استاد ما عارف عظیم و سالک مستقیم مرحوم حضرت آیت الله حاج سید علی قاضی تبریزی، اولین دستوری که می دادند ذکر یونسی بود؛ لا اله الّا انت سبحانک انّی کنت من الضالمین (سوره انبیاء، آیهٴ 88 ) که در مدت یکسال در وقت خاص به حالت سجده چهار صدبار خوانده شود و دیگر مسبحات ستّ ( سورههای حدید، حشر، صف، جمعه، تغابن، اعلی ) که هر شب تلاوت شود.

نیایش

.. نمی دونم چرا انقدر حرفات توی گوشم زنگ می زنه ... دارم به تو نزدیک میشم .. نزدیک تر از همیشه ... نزدیک تر از .... دلم آشوبه ... حال خودمو نمی فهمم ... نمی دونم چرا این بار این همه دلم سوخته ... بهتر از سوختن واژه ای به ذهنم نمی رسه ... دونه دونه حرفات تو گوشم زنگ می زنه ...دارم نزدیک تر میشم .... هر یک کلمه ات انگار یه رشته از قلبم پاره می کنه و یه گره جدید می زنه ... از دنیای ناپاکم به تو که منزهی از هر ناپاکی... 

دلم می سوزه .... اما این بار برای تو ... حق ندارم ... اما می سوزه ... تو چقدر غریبی  ... تو ذهنم این عبارتو تفسیر می کنم  ...

هرکس فقط دو رکعت نماز خالصانه برای من بخواند ...

کاش یه نفر برام عاشقی رو معنی می کرد ...

یعنی میشه عاشق کسی بود و نتونست به اندازه پنج دقیقه فقط دل به او داد ؟..دوباره یاد عشق ورزی تو میفتم  ...

"لو علم المدبرون، کیف اشتیاقی بهم، لماتو شوقا"

اگر آنان که از من روی برتافته اند، شدت اشتیاق مرا به خودشان می دانستند، هر آینه از شدت شوق جان می سپردند ...

نمی دونم چرا هرچی بیشتر پایین میرم بیشتر خیس عرق میشم ...

دارم بهت نزدیک میشم ... خیلی نزدیک ... خیلی نزدیک رو هم نمی تونم درک کنم ...

تو که ازرگ گردن هم نزدیک تری ...

نزدیکتر از این نزدیکی هم هست؟ ...

لابد هست ...

 واسجد واقترب ... سجده کن و نزدیک شو ...

و من .. در سجده هستم ...

سجده در پیشگاه تو بزرگ مهربانم ...

 تو که منزهی از نزدیکی به آلوده دامنی چون من ...

 اما چه کنی که ربی و باید بپرورانی ...

و نزدیکم می کنی ...

در فرود عاشقانه ام به اعلی ترین نزدیک می شوم ...

کاش شکرگزار این همه لطف بودم ...

"سبحان ربی الاعلی و بحمده"

معراج السعاده(۶)-صفحه ۱۵ و ۱۶ و ۱۷

باب اول

فصل هفتم-مفاسد بیمارى نفس و فوائد صحت آن

*مفاسد و بیماری روح مانند بیماری جسم نیست.زیرا که اهمیت ندادن بیماری روح انسان را از لذات دنیوی باز می دارد ولی اخلاق ذمیمه که بیمارى روح‏از آنها است، آدمى را از رسیدن به لذت سعادت ابدی باز می‏دارد و مسامحه در معالجات آنها آدمى را به هلاکت دائمه وشقاوت ابدیه مى‏رساند.

* بعد از آنکه ساحت نفس انسان از اخلاق ناپسند، پاک، مستعد قبول فیضهاى غیر متناهیه "رب الارباب‏" و در این هنگام موجودى مى‏شود تام الوجود، ابدى الحیات  و شایسته خلافت پروردگار.

*هرچه انسان صفات رذیله را از خود دور نماید، شایسته قرب الهی می گردد. و هر چه در راه سلوک الهی مراقبت نماید، بیشتر در معرض انوار الهی قرار میگیرد. و در این راه هیچ فیضی از کسی سلب نشده است.

هر چه هست از قامت ناساز بى‏اندام ماست‏                     ورنه تشریف تو بر بالاى کس کوتاه نیست

*آنچه انسان از صفای باطن می فهمد(علمی که کسب می کند) مانند علوم مادی نیست، بلکه نوریست از جانب اله.

"انما هو نور یقذفه الله فى قلب من یرید"

"علم، نورى است که حق - تعالى - مى‏افکند آن را در هر دلى که مى‏خواهد."

*تا زمانی که آینه دل از نقوش اخلاق رذیله پاک نگردد، این علوم بر صفحه دل ترسیم نمی شوند.همانطور که تا ظاهر بدن آلوده به نجاسات باشد، نمازصحیح متحقق نمى‏شود.