معراج السعاده(۶)-صفحه ۱۵ و ۱۶ و ۱۷

باب اول

فصل هفتم-مفاسد بیمارى نفس و فوائد صحت آن

*مفاسد و بیماری روح مانند بیماری جسم نیست.زیرا که اهمیت ندادن بیماری روح انسان را از لذات دنیوی باز می دارد ولی اخلاق ذمیمه که بیمارى روح‏از آنها است، آدمى را از رسیدن به لذت سعادت ابدی باز می‏دارد و مسامحه در معالجات آنها آدمى را به هلاکت دائمه وشقاوت ابدیه مى‏رساند.

* بعد از آنکه ساحت نفس انسان از اخلاق ناپسند، پاک، مستعد قبول فیضهاى غیر متناهیه "رب الارباب‏" و در این هنگام موجودى مى‏شود تام الوجود، ابدى الحیات  و شایسته خلافت پروردگار.

*هرچه انسان صفات رذیله را از خود دور نماید، شایسته قرب الهی می گردد. و هر چه در راه سلوک الهی مراقبت نماید، بیشتر در معرض انوار الهی قرار میگیرد. و در این راه هیچ فیضی از کسی سلب نشده است.

هر چه هست از قامت ناساز بى‏اندام ماست‏                     ورنه تشریف تو بر بالاى کس کوتاه نیست

*آنچه انسان از صفای باطن می فهمد(علمی که کسب می کند) مانند علوم مادی نیست، بلکه نوریست از جانب اله.

"انما هو نور یقذفه الله فى قلب من یرید"

"علم، نورى است که حق - تعالى - مى‏افکند آن را در هر دلى که مى‏خواهد."

*تا زمانی که آینه دل از نقوش اخلاق رذیله پاک نگردد، این علوم بر صفحه دل ترسیم نمی شوند.همانطور که تا ظاهر بدن آلوده به نجاسات باشد، نمازصحیح متحقق نمى‏شود.