همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان ترا که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده‌ای و بینم
همه جا به هر زبانی بُوَد از تو گفتگویی

به ره تو بسکه نالم، زغم تو بسکه مویم
شده‌ام ز ناله نایی، شده‌ام ز مویه مویی

همه خوشدل اینکه مطرب بزند به تار چنگی
من از خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد سوی آب تشنه کامی؟
چه شود که کام جوید، زلب تو کام جویی؟

شود اینکه از ترحم، دمی‌ای سحاب رحمت
من خشک لب هم آخر ز تو تر کنم گلویی؟

بشکست اگر دل من به فدای چشم مستت   
سر خمّ می سلامت، شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا
تو قدم به چشم من نه، بنشین کنار

جویی ز چه شیخ پاکدامن سوی مسجدم بخواند
رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک کویی

شاید این جمعه بیاید شاید

ز تو یک عمر شنیدیم و ندیدیم تو را

به وصالت نـرسیدیم و ندیدیم تو را

روزی مـا فـقـرا شـربـت وصل تو نبـود
زهر هجر تو چشیدیم و ندیدیم تو را

مگر ایام کهن سالی ما جلوه کنی!
در جوانی که دویدیم و ندیدیم تو را

چه قدَر نذر ِتو کردیم و خبر از تو نشد
چه قدر شمع خریدیم و ندیدیم تو را

گاهی اندازه ی یک پرده فقط فاصله بود
پرده را نیز کشیدیم و ندیدیم تو را

سعی کردیم تو را خواب ببینیم شبی
سحر از خواب پریدیم و ندیدیم تو را

مدتی در پی تو رند و نظر باز شدیم
همه را غیر تو دیدیم و ندیدیم تو را

فکر کردیم که مشکل سر دلبستگی است
از همه جز تو بریدیم و ندیدیم تو را

لا اقل کاش دم خیمه ی تو جان بدهیم
تا بگوییم : رسیدیم و ندیدیم تو را ...

یابن الحسن

ترسم که بیایی ومن آن روز نباشم 

ای کاش که من خاک سر کوی تو باشم 

هر کس به کسی نازد وماهم به تو نازیم 

ای کاش که جان بر سر کوی تو ببازیم

میخانه دگر جای من بی سر وپا نیست 

روزیِِِِِ من خسته چرا کرببلا نیست

 

ای خسرو خوبان نظری سوی گدا کن 

رحمی به من سوخته ی بی سروپا کن

آخر سحری دامن لطف تو بگیرم

 یک بوسه زنم بر لبت آنگاه بمیرم